ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ. ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ. ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΔΙΑ

Η Πλατωνική πολιτεία φαίνουνταν ουτοπία, η φιλοσοφία του Επικούρου, που είχε κι αυτή μεγάλη διάδοση, ήταν διαλυτική της κοινωνίας, ο Νεοπλατωνισμός επηρέαζε μόνο μερικούς που είχαν τάση στο μυστικισμό, ο Χριστιανισμός ήταν θρησκεία κι απαιτούσε πίστη κι ολοκληρωτική απόσχιση από το παρελθόν. Η Στωική θεωρία, όπως εξελίχθηκε και έφθασε στο Μάρκο Αυρήλιο, διατηρούσε κάποιο δεσμό με τα πάτρια και παρείχε στους οπαδούς της θεωρητική βάση της αρετής, καθώς και η πρακτική οδηγία για την εφαρμογή της, χάριν του κοινού καλού, που μέρος του αναπόσπαστο είναι και το καλό του ατόμου.
[Από την εισαγωγή του Στεφάνου Δέλτα].
Απ' όσο γνωρίζουμε, οι μεταφράσεις των Στωικών του Στεφάνου Δέλτα είναι οι πρώτες που γίνονται σε δημοτική γλώσσα. Ο ίδιος τις αποκαλεί "παραφράσεις". Ίσως με τον τρόπο αυτό θέλει να υποδηλώσει το γεγονός της ενδογλωσσικής μετάφρασης ή την αδυναμία και τα προβλήματα μιας μετάφρασης που δεν τη θεωρεί ακριβές αντίγραφο του πρωτοτύπου. Διαβάζοντας όμως την "παράφραση" βλέπουμε το αντίθετο: ο Στέφανος Δέλτα είναι ένας μεταφραστής που γνωρίζει τη σωστή χρήση της γλώσσας και, παράλληλα, έχει τη γνώση των κειμένων και της φιλοσοφίας τους ώστε να κάνει και ουσιαστικές παρατηρήσεις πάνω σ' αυτά.
[Από το προλογικό σημείωμα του Αλ. Π. Ζάννα].